Latem 2010 roku z wielką pompą uruchomiono, a właściwie wznowiono po 65 latach przerwy, połączenie kolejowe między Jelenią Górą a Kořenovem. Kolej Izerska, ze względu na swój malowniczy szlak, miała stać się kolejną atrakcją turystyczną Karkonoszy. To także szybkie połączenie między Szklarską Porębą, a Jakuszycami, stolicą polskiego narciarstwa biegowego oraz Harrachovem, doskonałą czeską bazą sportów zimowych, takich jak narciarstwo biegowe, zjazdowe oraz skoki na nartach.
Postanawiam skorzystać z okazji dojazdu do czeskich tras biegowych bez samochodu, czyli możliwości zrobienia narciarskiej wycieczki bez konieczności powrotu do punktu startu. Zaczynam od przestudiowania rozkładu jazdy kolejki ze Szklarskiej Poręby do Harrachova. Odjazdy ze stacji Szklarska Poręba Górna wyznaczono na godz. 8.19, 13.07, 14.38, 19.05. Pierwszy pociąg jest dosyć wcześnie rano, od razu oceniam, że na rodzinną wycieczkę z dziećmi to mało komfortowa pora, poza tym zimą w górach o tej porze jest jeszcze mgliście i zimno. Odjazd po godz. 13 jest niekorzystny, gdy zaplanujemy dłuższą wycieczkę, bo np. w grudniu już dwie godziny później jest prawie ciemno. Ideałem byłoby połączenie około godz. 10 i jestem przekonana, że wtedy kolejka miałaby wielu pasażerów.
Stacja Szklarska Poręba - Huta
Nie będąc zdecydowana jak długą trasę pokonam, wolę mieć zapas czasu i wybieram najwcześniejsze połączenie. Jest pochmurny sobotni poranek, mgła zasłania widoki, prószy śnieg. Na stacji Szklarska Poręba - Huta czeka oprócz mojego towarzysza i mnie, także pięciu narciarzy z biegówkami. Pociąg podjeżdża punktualnie i mimo wczesnej pory jest wielu pasażerów, ale w weekend i ferie zimowe to nie dziwi. Za dwa bilety do Harrachova płacę 8,40 zł, to mniej niż cztery bilety tramwajowe we Wrocławiu. W wagonie jest czysto i ciepło, pociąg zupełnie nie przypomina znanych nam wszystkim standardów PKP. Po niespełna kwadransie docieramy do Jakuszyc i tu wysiadają wszyscy narciarze i większość turystów.
Turyści powinni uważać na pociąg w Jakuszycach, ponieważ w kilku miejscach przecina trasy narciarskie. Przejeżdża także tuż przy Polanie Jakuszyckiej, głośno ostrzegając, że się zbliża.
Stacja Harrachov - Mytiny
Po kolejnych 10 minutach pociąg zatrzymuje się na stacji Harrachov - Mytiny. Wysiadamy, a na nasze miejsca czekają już Czesi z biegówkami, bo po krótkiej przerwie pociąg ruszy z powrotem, przez Jakuszyce. Przechodzę szybko przez tory i moim oczom ukazuje się cudowny widok - świeżo przygotowana trasa biegowa z wyciśniętym torem do klasyka. Wygląda na to, że jeszcze nikt tędy nie przebiegał, będę pierwsza - to jakiś plus tak wczesnej pory wycieczki.
Na biegówkach przez granicę
Trasa w stronę Jakuszyc rozpoczyna się ostrym podbiegiem, podchodzę do góry jodełką i już nie czuję sześciostopniowego mrozu. Po kilkuset metrach przekraczamy granicę państwa. Szkoda, że tak krótko cieszymy się wyratrakowaną trasą, bo żeby uniknąć zatłoczonej spacerówki do Orla, nie chcemy biec w kierunku Rozdroża pod Działem Izerskim, tylko wybieramy trasę Sygnałów Dnia. Ta jest zupełnie nieprzygotowana, są jedynie ślady po innych turystach, ale bardzo nierówne, płytkie i oblodzone. Przestaję biec i maszeruję, uważając żeby narty za bardzo się nie rozjeżdżały. Na tym odcinku trasy do schroniska Orle, liczącej około 6,5 km spotykamy raptem kilka osób. Jak na dosyć wczesną porę w Orlu tłoczno, na słynne racuchy trzeba czekać prawie pół godziny, więc zadowalam się wafelkiem i gorącą herbatą.
Po krótkim odpoczynku ruszamy trasą Elektrowni Turów w kierunku Rozdroża pod Cichą Równią, a potem Dolnym Duktem Końskiej Jamy do Polany Maliszewskiego. To kolejne 6,5 km naszej wycieczki. Trasa jest doskonale przygotowana, ale w tej części Jakuszyc jest najwięcej narciarzy, więc szybki bieg wymaga ciągłego wyprzedzania wolniejszych turystów. Mimo tego, widok wielu rodzin z dziećmi, spędzających sobotę na nartach biegowych, cieszy i świadczy o tym, że biegówki zyskują na popularności.
Z Polany Maliszewskiego w Jakuszycach przez Mostek na Kamiennej (punkt 20) kierujemy się wzdłuż rzeki do skrzyżowania pod Kamieniem Walońskim (punkt 21), a potem wzdłuż torów kolejowych do punktu 41 na Białej Dolinie. To 5 km łagodnie opadającej trasy, którą pokonuje się bez wysiłku. Po drodze przejeżdżaliśmy przez środek dawnych zabudowań gospodarczych Jeleniogórskich Kopalni Surowców Mineralnych. Opuszczone, rozgrabione, odrapane ruiny sprawiały przygnębiające wrażenie i kontrastowały z ośnieżoną, malowniczo biegnącą przez las, trasą.
Tuż za Wiciarką (punkt 40) czeka nas 800 m stromego podejścia. Tu przy ładnej pogodzie po prawej stronie roztacza się piękny widok Karkonoszy, który rekompensuje trud wspinania się, ale tym razem nic nie było widać.
Ostatni kilometr naszej wycieczki (za punktem 41) to zjazd w stronę Chatki Robaczka na Białej Dolinie, a potem skrótem przez pola do ul. Żeromskiego. W sumie pokonaliśmy 19 kilometrów, raczej w wolnym, turystycznym tempie. Odliczając czas na dojazd pociągiem i przerwę w schronisku, zmieściliśmy się w trzech godzinach.
Więcej informacji o Górach Izerskich w magazynie Góry Izerskie.
