Sportowcy wyczynowi mają potrzebę poszukiwania oszczędności czasu i energii. W dzisiejszym artykule przybliżymy jak Rottefella i jej pomysł na system NIS (zintegrowanego łączenia narty z wiązaniem), wpłynął na warsztat pracy serwisantów oraz wyniki zawodników z czołówki Pucharu Świata.
Na wyniki zawodników z czołówki światowej pracuje ogromna grupa ludzi. Sport jest miejscem, gdzie umiejętności i doświadczenie zawodnika tylko po części gwarantują sukces. Dobry sprzęt jest warunkiem koniecznym do uzyskiwania najlepszych wyników. Dla większości ludzi serwisanci kojarzą się ze smarowaniem ślizgów, jednak to tylko część z ich obowiązków. Zadaniem ekipy technicznej jest także dobieranie najlepszych nart do indywidualnych cech zawodnika, także w zależności od warunków śniegowych i charakteru trasy.
NIS – Nordic Integrated System (o którym pisaliśmy w tekście System NIS Rottefelli – czyli przełom w montażu wiązań narciarskich) – to płyta sklejona z nartą, która umożliwia w łatwy sposób zamontowanie wiązań narciarskich. Prostota montażu to nie jedyna zaleta. System NIS umożliwia zawodnikom i ich serwisantom szybką zmianę charakterystyki pracy zespołu nart z wiązaniami.
Płyta NIS wyposażona jest w szereg poprzecznych rowków. Tylne rowki służą do zamontowania piętki wiązania w zależności od rozmiaru buta biegacza. Przednia partia rowków umożliwia prowadzenie istotnych regulacji, w tej części znajdujemy pięć „przegródek” – środkową, odpowiadającą środkowi ciężkości narty, a także dwie z przodu i dwie z tyłu.
Początkowo płyty NIS produkowane były z jednym, poprzecznym rowkiem z przeznaczeniem do zastosowań amatorskich. Dostępne były także płyty w wersjach z trzema i pięcioma rowkami – dla sportowców wyczynowych. Obecnie na rynku dostępne są tylko płyty z pięciostopniową regulacją, które montuje się zarówno na nartach dla amatorów, jak też sportowców.
NIS i technika klasyczna
Płyta z rowkami, dzięki którym bardzo wymagający użytkownicy jeszcze lepiej mogą dostosować swoje narty do panujących warunków, ma duże zastosowanie przy stylu klasycznym. Jeśli trasa biegu wymaga lepszego trzymania – warunki pogodowe są trudne i istnieje obawa, że smary odbiciowe mogą nie zapewniać wystarczającego tarcia albo trasa ma dłuższy kilometraż podbiegów, to należy przednią część wiązania przesunąć do przodu o jedną lub dwie przegródki. Wtedy osiągnie się lepszy nacisk, co przyczyni się do łatwiejszego związania się smarów (klistrów) ze śniegiem. W przypadku szybkiej trasy, gdzie poślizg narty będzie odgrywał znaczącą rolę, należy przednią część wiązania cofnąć, żeby narta miała lepszy poślizg. Tutaj też w zależności od potrzeb możemy przesunąć wiązanie w stosunku do środka ciężkości narty o jedną lub dwie przegródki.
NIS i technika łyżwowa
Również w technice łyżwowej płyta z wiązaniem ma korzystne zastosowania. Choć dla tego stylu trasa zawsze musi być dobrze przygotowana, to jednak warunki pogodowe mogą mieć wpływ na szybkość poruszania się i łatwość balansowania na nartach. Gdy śnieg jest miękki, a temperatura w okolicy zera, istotne jest, by nacisk na czubki nart nie był zbyt mocny. Jeśli przesuniemy wiązanie do tyłu nacisk ten nie będzie tak intensywny, dzięki czemu narta nie będzie ostro wchodzić w śnieg. Przy śniegu zmrożonym narta powinna przecinać i wyznaczać tor, żeby łatwiej było utrzymać równowagę. Wtedy wiązanie przesuwamy do przodu i uzyskujemy lepszy nacisk na czubek narty.
