Obecnie w narciarstwie biegowym funkcjonują dwa style: klasyczny i łyżwowy. Czym się różnią? Który jest łatwiejszy, a który szybszy? Od którego lepiej rozpocząć przygodę z biegówkami?
Styl klasyczny
Bieg na nartach bardzo mocno wiąże się z naturalnym ruchem człowieka, takim jak chodzenie i bieganie. Najpierw człowiek pokonywał przestrzeń maszerując na nartach, potem zaczęto używać kijów, krok się wydłużył, zwiększył się poślizg. W narciarstwie sportowym testowano różne kroki biegowe, tak by osiągnąć największą prędkość.
Na ewolucję techniki biegowej, mającej miejsce w ciągu ostatnich 200 lat, duży wpływ miał rozwój technologii wytwarzania nart, nowe sposoby przygotowywania tras oraz próby uzyskania największej prędkości w zależności od profilu trasy. Tak wykształciły się techniki biegu na podbiegach, zjazdach, płaskiej trasie, zakrętach. Na rozwój techniki biegu wpłynął też wzrost poziomu wytrenowania zawodników.
W stylu klasycznym charakterystyczne jest równoległe prowadzeniem nart. Kroki stosowane przez narciarzy wyczynowych zmieniały się w XX wieku kilkukrotnie. Wiele z nich nie znajduje już zastosowania w sportowych biegach, obecnie stosuje się cztery podstawowe:
Sprawdź ofertę popularnego sklepu z nartami biegowymi biegowkowy.pl.
Klasyczny krok naprzemianstronny, charakteryzuje się naprzemianstronną pracą rąk w stosunku do pracy nóg. Ruch nóg następuje w trzech fazach: odbiciu, zamachu i poślizgu. To krok najbardziej uniwersalny. Zobacz jak wygląda ten krok na zdjęciu obok oraz na filmie.
Jednokrok stosuje się w terenie płaskim lub lekko opadającym, po odbiciu jednej narty, oba kijki odbijają się od podłoża równocześnie, a poślizg jest dłuższy. Zobacz jednokrok na zdjęciu obok i na filmie.
Dwukrok jest wolniejszy niż jednokrok, ponieważ w fazie zamachu rąk należy wykonać dwa odbicia nart, dlatego rzadko stosowany przez sportowców.
Krok rozkroczny, tzw. jodełka stosowany jest na bardzo stromych podejściach. Narty ustawia się kątowo, nogi ugięte w kolanach wykonują kroki bez poślizgu. Kijki wbija się za wiązaniami nart. Zobacz podchodzenie jodełką na filmie.
Bezkrok polega na równoczesnym odepchnięciu się dwoma kijkami, pochyleniu tułowia do przodu i ślizgu na obu nartach ułożonych symetrycznie. Wykonywany na łagodnych zjazdach, prostych odcinkach, często także na finiszu wyścigu. Zobacz bezkrok na filmie.
Opanowanie techniki wszystkich kroków nie wystarczy do płynnego i szybkiego biegania na nartach. Urozmaicone ukształtowanie terenu wymaga ciągłego przechodzenia z jednego kroku w drugi, tak by nie stracić rytmu i prędkości biegu.
Styl łyżwowy
W 1974 roku Fin Pauli Sittonen podczas biegu Dolomittenlauf zaprezentował kombinację stylu klasycznego i kroku półłyżwowego (jednostronnego), zwanego potem krokiem Sittonena. Dwa lata później Amerykanin Billy Koch, podczas Igrzysk Olimpijskich w Innsbruku, pokazał dwustronny krok łyżwowy, zwany dziś dwukrokiem. To były narodziny stylu łyżwowego w sporcie wyczynowym.
Technika łyżwowa charakteryzuje się kątowym, w stosunku do kierunku biegu, ustawieniem nart oraz symetryczną pracą rąk. Obecnie stosuje się cztery kroki łyżwowe:
Łyżwowanie to podstawowy krok łyżwowy bez aktywnej pracy rąk, wykonywany w niskiej pozycji tułowia, w płaskim lub opadającym terenie.
Jednokrok łyżwowy polega na łyżwowaniu z równoczesnym i symetrycznym odbiciem dwoma kijkami przy każdym odbiciu narty. To krok bardzo dynamiczny, wymagający dobrego wytrenowania siłowego, stosowany na płaskich lub łagodnie wznoszących trasach.
Dwukrok łyżwowy synchroniczny charakteryzuje się jednoczesnym pchnięciem kijków, wpomagającym co drugie odbicie nartą. Stosowany na odcinkach płaskich i lekko opadających.
Dwukrok łyżwowy asynchroniczny przydatny na podbiegach, polega na kroku łyżwowym z równoczesnymi i asynchronicznymi pchnieciami dwoma kijkami przy co drugim odbiciu. Może występować w wariancie prawostronnym, gdy odepchnięcie kijami wspomaga odbicie wykonywane prawą nogą lub analogicznie lewostronnym.
Różnice między stylem klasycznym i łyżwowym
W latach osiemdziesiątych, fascynacja nową techniką biegania była tak wielka, że FIS w obawie o deprecjację biegania klasycznego, zadecydował o równym podzieleniu konkurencji na zawodach mistrzowskich między oba style. Również organizatorzy większości masowych biegów dla amatorów przygotowują konkurencje w obu technikach biegowych, osobno nagradzając zwycięzców każdej z nich. Jeśli organizator zamieszcza informację, że bieg odbędzie się techniką klasyczną (CT), to wtedy obowiązuje styl klasyczny. Jeśli bieg będzie rozgrywany dowolną techniką (FT), wówczas można wybrać styl klasyczny lub łyżwowy, ale większość uczestników biegnie wtedy stylem łyżwowym, który jest szybszy.
W porównaniu do techniki klasycznej, prędkość uzyskiwana techniką łyżwową jest 10-15 % większa. Narty są o 10-20 cm krótsze, kije o 10-15 cm dłuższe, także buty są wyższe, mają twardszą podeszwę, muszą dobrze trzymać kostkę. Narty do stylu łyżwowego nie mają fabrycznej łuski, smaruje się je specjalnymi woskami na całej długości, a rodzaj smarowania zależy od warunków atmosferycznych, temperatury i wilgotności śniegu.
Więcej o różnicach w sprzęcie do różnych stylów i serwisowaniu przeczytasz w artykule Jak dobrać biegówki? Do stylu biegowego….
Styl łyżwowy wymaga większych umiejętności technicznych oraz lepszego przygotowania fizycznego. Podłoże do biegania „łyżwą” musi być szerokie i utwardzone, więc poruszanie się w ten sposób możliwe jest praktycznie jedynie na specjalnie przygotowywanych trasach narciarskich.
Poruszanie się stylem klasycznym jest bardzo naturalne, więc można spacerować na biegówkach nawet na nieprzygotowanym przez ratrak terenie, na ścieżkach leśnych, czy na zaśnieżonym polu.
Technika zjazdowa
Dobre opanowanie wyżej opisanych kroków biegowych oraz umiejętne stosowanie ich kombinacji w terenie o zmiennym profilu może być niewystarczające dla płynnego i szybkiego biegania w górach. Należy również przyswoić sobie elementy zjeżdżania na nartach. Osoby uprawiające narciarstwo zjazdowe nie powinny mieć problemów z podstawowymi elementami techniki zjazdu, choć są one utrudnione ze względu na różnice w konstrukcji nart, wiązań i butów. Biegówki są dłuższe niż narty zjazdowe, a wiązania biegowe nie trzymają zapiętka buta, przez co manewrowanie jest dużo trudniejsze. Większość nart biegowych (poza niektórymi modelami nart turystycznych i przełajowych) jest pozbawionych stalowej krawiędzi, co często uniemożliwia zjazdy po oblodzonych stokach.
Styl dla początkujących
Dla początkujących narciarzy lepszym wyborem jest nauka kroków klasycznych, wolniejszych i bardziej stabilnych, przez co pozwalających na rekreacyjne poruszanie się także osobom bez dobrej kondycji fizycznej oraz dzieciom.
Jeśli dopiero zaczynasz swoją przygodę z biegówkami, przeczytaj artykuły z cyklu „Jak dobrać biegówki? Do…”
![Jak trenować poprawnie z trenażerem Ercolina [FILM]](https://nabiegowkach.pl/wp-content/uploads/2019/04/7124924f961cf64ed9d4240912ace279-300x200.jpg)