Tour de Ski wciąż jest imprezą stosunkowo młodą – pierwsza edycja odbyła się w sezonie 2006/07. Do tradycji tak długiej, jaką ma chociażby organizowany od lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku Turniej Czterech Skoczni, jest więc jej jeszcze bardzo daleko, ale wieloetapowa rywalizacja przebiegająca zawsze na przełomie starego i nowego roku już zyskała zarówno prestiż u zawodników, jak i wielką popularność wśród kibiców. [fragment książki „Droga do Justyny Kowalczyk – Historia biegów narciarskich]
Artykuł jest fragmentem książki „Droga do Justyny Kowalczyk – Historia biegów narciarskich” autorstwa Daniela Ludwińskiego wydanej w 2014 roku przez wydawnictwo SQN (Sine Qua Non). Fragment publikowany za zgodą wydawnictwa.Do legendy przeszła natomiast historia narodzin tych zawodów. Wszystko zaczęło się w… saunie! Jürg Capol i Vegard Ulvang, byli narciarze, a następnie czołowi działacze FIS, nigdy nie kryli, że ich rozważania na temat przyszłości biegów i poszukiwania sposobów na uatrakcyjnienie tej dyscypliny sportu toczyły się właśnie w tym miejscu. Droga od pomysłu, który padł w saunie, do jego realizacji, była krótka. Idea narodziła się bowiem w 2004 roku, a więc na jej wejście w życie trzeba było czekać tylko nieco ponad dwa lata.
Pierwsza edycja zawodów była trochę pechowa pod względem pogody, przez co została skrócona, jednak sam pomysł błyskawicznie się przyjął i dziś nikt nie wyobraża sobie kalendarza Pucharu Świata bez Tour de Ski. Na przestrzeni lat Tour się rozrastał, dodawano kolejne etapy, i w sezonie 2011/12 było ich aż dziewięć. Powodem takiego stanu rzeczy był brak w kalendarzu igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata. W sezonach, w których jest rozgrywana wielka medalowa impreza, Tour de Ski jest krótszy, siedmioetapowy. Na razie królem Touru jest Dario Cologna, który wygrał go trzykrotnie, królową zaś – Justyna Kowalczyk, czterokrotna zwyciężczyni (stan po sezonie 2012/13).
Powodzenie Tour de Ski sprawiło, że FIS zdecydowała się na zorganizowanie podobnych zawodów również na początku i na końcu sezonu. Już w 2008 roku odbył się czteroetapowy FIS World Cup Final w Bormio, w kolejnych latach przeniesiony na stałe do Sztokholmu i Falun. W sezonie 2010/11 pojawiła się następna nowość – rozpoczynający go Ruka Triple, czyli trzy etapy rozgrywane w Kuusamo. Początkowo spekulowano, że minitour otwierający nową edycję Pucharu Świata będzie się odbywał gdzieś w Norwegii, jednak ostatecznie postawiono na Finlandię. Norwegowie doczekają się tego rodzaju zawodów u siebie w sezonie 2014/15, gdy zawitają one do Lillehammer.
Na kartach historii biegów etapowych zapisał się także Tour de Barents. Odbywał się w kwietniu na północy Finlandii i nie zaliczano go do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Impreza, również wymyślona przez Vegarda Ulvanga, nie miała jednak szczęścia, gdyż już pierwszą edycję przesunięto o rok. Kolejne lata były pomyślne, ale w 2011 roku Tour de Barents odbył się, jak dotąd, po raz ostatni. Cel Ulvanga, by w ciągu kilku lat zawody te włączono do kalendarza Pucharu Świata, nie został więc osiągnięty.
Mimo to narciarskie toury znalazły swoje miejsce w świecie biegów i dziś trudno sobie wyobrazić sezon bez takich rozgrywek. W 2012 roku po raz pierwszy miały się odbyć etapowe mistrzostwa świata wzorowane na Tour de Ski. Jeśli chodzi o wybór miejsca, początkowo organizatorzy myśleli o Kanadzie, ale ostatecznie z tego pomysłu tymczasowo zrezygnowano. Dziś wiadomo, że takie mistrzostwa zostaną zorganizowane w latach, w których nie odbywają się ani igrzyska olimpijskie, ani tradycyjne mistrzostwa świata. O medale w wieloetapowych zawodach będzie się więc walczyło tylko raz na cztery lata. Pierwszą edycję najpierw przełożono na 2016 rok, a jako najbardziej prawdopodobne lokalizacje wymieniano Oslo i Kanadę. Jednak i tym razem skończyło się na planach – pierwszy światowy czempionat w takiej formule odbędzie się najwcześniej w 2020 roku.
